Een aantal heftige life-events, gevolgd door een nieuwe functie als leidinggevende leidde tot een fikse burn-out. Op een ochtend werd ik wakker en ik herinner me nog hoe ik me niet meer voor kon stellen dat ik ooit nog in staat zou zijn om mijn veranda aan te vegen. ‘’Dit is niet goed’’ dacht ik. In de maanden die volgden was het voor mij erg lastig om toe te geven aan de staat waarin mijn lichaam en geest verkeerden. Ik herkende mezelf niet meer. Ik was toch altijd sterk? Hoe kon ik me ineens voor alles en iedereen angstig voelen? Waarom moest ik overal om huilen? Wat is nou toch die druk op mijn borst? Waarom ben ik zó moe en kan ik toch niet slapen?
Na nachten van weinig slaap en inmiddels de derde terugval, kwam ik op mijn dieptepunt Anina tegen, op straat. Anina kende ik al van jongs af aan. Ze stopte de auto, deed haar raampje open en vroeg hoe het met me ging. Een vraag die ik destijds het liefst vermeed, want ik was niet meer in staat mijn kwetsbaarheid te verbloemen. Al gauw brak ik in tranen uit en vertelde ik dat het niet goed met me ging, radeloos voelde ik me. Ze ontving mijn verhaal erg warm en inlevend en ze herinnerde me eraan dat ze PRI-therapeut is. ‘’Zullen we eens een afspraak maken? Ik denk dat ik je wel kan helpen’’.
Een week later maakten we een wandeling en vertelde ze me over PRI. Ik herinnerde me dat ik iets vertelde over mijn broer. Iets waarvan ik nog niet doorhad dat het beladen was met oude pijn. Anina vroeg hierop door, op een manier die, zo bleek later, typisch volgens de wijze van PRI is. Rationeel vond ik dat ik hier geen pijn van kon hebben, want mijn ouders hadden altijd zo hun best gedaan. Maar toch voelde ik de pijn en moest ik huilen, gevolgd door een gevoel van bevrijding. ‘’Ja. Dit is het. Dit heb ik nodig’’ dacht ik, vergezeld met een gevoel van onbehagen voor wat ik mogelijk nog meer zou gaan ontdekken.
Al gauw startte ik een traject bij Anina. Tijdens de therapie besefte ik de invloed van mijn jeugdervaringen op mijn kijk op de wereld en mijn handelen. Mijn grote verantwoordelijkheidsgevoel liet me de wereld op mijn schouders dragen. Op mijn leidinggevende had ik onbewust mijn overheersende ouder geprojecteerd, wat leidde tot destructief pleasegedrag. Hiermee hoopte ik mijn onvervulde behoefte van goedkeuring, liefde en waardering te vervullen. Ik ontdekte hoe mijn afweermechanismen, opgebouwd in mijn jeugd om me te beschermen, zich nu tegen me keerden. Ik zag mijn angsten en negatieve overtuigingen onder ogen en begon met het verwerken van de pijn die eraan ten grondslag lag.
Wat ik heb geleerd is dat PRI-therapie geen kattenpis is. Meerdere malen overwoog ik me ziek te melden voor de sessie, omdat het confronterend was, pijnlijk voelde om bewust te maken van wat nog onbewust was. Maar wat ben ik dankbaar voor het feit dat ik het heb gedaan! Ik leerde mezelf kennen, kreeg inzicht in mijn afweren en kreeg compassie voor mijn kwetsbaarheden. Door mijn angsten en negatieve gedachten onder ogen te zien, kon ik ze loslaten en ontstond ruimte voor positiviteit en groei.
Vanaf het moment dat ik Anina trof maakte ik weer stapjes vooruit. We werkten aan bewustwording, ik had geen terugvallen meer en kon weer beginnen met re-integreren. Een aantal maanden later schreef ik me in bij de KVK en begon ik met mijn eigen bedrijf. Naast dat PRI me enorm goed geholpen heeft bij mijn herstel van de burn-out, helpt het mij om mijn leven vorm te geven vanuit mijn hart; dus mijn leven te leven op mijn manier, vanuit authenticiteit en autonomie.